Ασφαλής και αποτελεσματική θεραπεία

Η ομοιοπαθητική στοχεύει στην ομοιοστασία, στην ανάκτηση της ισορροπίας, που επιτρέπει στον οργανισμό να (ξανα)κερδίσει την υγεία του και αυτό πετυχαίνεται μέσω της κινητοποίησης και ενδυνάμωσης της ζωτικής ενέργειας, που δουλειά της είναι να συντηρεί την υγεία. Στην περίπτωση ασθένειας -ειδικά χρόνιας, κατά την οποία η αποδυνάμωση του οργανισμού συμβαίνει σταδιακά και διαρκεί μήνες ή χρόνια- νοσηροί παράγοντες την έχουν αποδυναμώσει τόσο, που δεν μπορεί να προστατέψει τη φθορά του οργανισμού από αυτούς (Hahnemann S., Organon of Medicine, [Όργανον της Θεραπευτικής Τέχνης], §72, 5th ed.). Με την αποκατάσταση της δύναμης της ζωτικής ενέργειας-ανοσοποιητικού συστήματος ο οργανισμός οδηγείται στην θεραπεία.

Η ομοιοπαθητική κοιτάει όλη την εικόνα της/ου νοσούσης/ ούντα και όχι μόνο ένα επιμέρους σύμπτωμα που δημιουργεί πόνο, ενόχληση ή ανισορροπία. Κοιτάει τα γενικά αλλά και τα μοναδικά, χτυπητά ή περίεργα χαρακτηριστικά του ανθρώπου, (Hahnemann S., §153, 5th ed.), και γι’ αυτό η θεραπεία που δίνεται για το συγκεκριμένο σύμπτωμα/ πρόβλημα είναι απόλυτα εξατομικευμένη. Δηλαδή για το ίδιο σύμπτωμα, η δυνατότητα ομοιοπαθητικής φαρμακολογικής κάλυψης μπορεί να αποτελείται από δεκάδες ή εκατοντάδες φάρμακα, όμως τα μοναδικά χαρακτηριστικά της/ου ασθενούς/ή κάνουν τ@ν ομοιοπαθητικό να συνδυάζει το σύμπτωμα με την "ολότητα" και να χορηγεί το ΕΝΑ και μοναδικό, ΟΜΟΙΟ με την ασθένεια φάρμακο στην καταλληλότερη δόση.

Μεγάλη έμφαση δίνεται στην δοσολογία, κάτι που δυστυχώς καταστρατηγείται, όταν χορηγείται μεγαλύτερη και συχνότερη δόση από την αναγκαία, εμποδίζοντας την βελτίωση (Hahnemann, §245, 5th ed.).

Παλαιότητα της αρχής της ομοιοπαθητικής

Η αρχαία ελληνική γραμματεία μάς φέρνει κοντά στην αρχή της ομοιοπαθητικής & με τον Ιπποκράτη και νωρίτερα με τον Όμηρο να αναφέρει στην Ιλιάδα τον περίφημο χρησμό «ο τρώσας και ιάσεται». Πιο συγκεκριμένα, o Βασιλιάς της Μυσίας, Tήλεφος, λαβώνεται από το δόρυ του Αχιλλέα στον μηρό, μένει με ένα τραύμα ανοιχτό & ανίκανο να κλείσει, & γι’ αυτό απευθύνεται στο μαντείο των Δελφών. Εκεί, ο Απόλλωνας τού λέει «αυτός που σε πλήγωσε, αυτός και θα σε θεραπεύσει». Ο Τήλεφος, λοιπόν, πηγαίνει στον Αχιλλέα & του ζητάει να τον θεραπεύσει μιας και αυτός τον λάβωσε, αλλά ο τελευταίος αρνήθηκε γιατί δεν ήξερε απ’ αυτά. Την σωστή ερμηνεία είχε ο Οδυσσέας, ο οποίος πήρε τη λόγχη του Αχιλλέα, έτριψε λίγη σκουριά της λόγχης πάνω στην πληγή του Τήλεφου και μόνο τότε άρχισε να θεραπεύεται η πληγή.

Η παραπάνω αρχή – μολονότι το «όμοιο» σε ακατέργαστη μορφή- είναι αυτή πάνω στην οποία στηρίζεται η ομοιοπαθητική: «το όμοιο θεραπεύει το όμοιο». Η ασθένεια έχει συγκεκριμένη εκδήλωση, δύναμη και συμπεριφορά (ευδιάκριτη σε οξεία κατάσταση, δυσδιάκριτη σε χρόνια κατάσταση).

Η Κλασική Ομοιοπαθητική ακολουθεί τις αρχές του εμπνευστή της, Samuel Hahnemann, που 2 αιώνες πριν διαπίστωσε ότι οι ασθενείς του δεν μπορούσαν να θεραπευτούν με την συμβατική ιατρική και γι’ αυτό άρχισε να αναζητά & να πειραματίζεται με νέους τρόπους ίασης. Παράλληλα ο Hahnemann, όπως και όλοι οι σπουδαίοι γιατροί, ήταν και φιλόσοφος με αρχές που βασίζονταν στην Ιπποκράτειο ιατρική.

Είναι τα ομοιοπαθητικά φάρμακα ασφαλή;

Η ομοιοπαθητική είναι ασφαλής, λειτουργώντας ευεργετικά στον ασθενή οργανισμό όταν παίρνει το όμοιο φάρμακο στην σωστή δοσολογία και δυναμοποίηση. Αυτό σημαίνει ότι δεν έχει παρενέργειες (όπως συμβαίνει στην περίπτωση των συμβατικών φαρμάκων) και φέρνει βελτίωση ή ολική ίαση με ήπιο τρόπο, ανάλογα με την περίπτωση & την σοβαρότητά της (π.χ. σε χρόνιες & πολυπαραγοντικές περιπτώσεις).

Η χορήγηση των ομοιοπαθητικών ουσιών είναι ασφαλής, επειδή η δόση της ουσίας είναι τόσο ελάχιστη και σε τέτοια μορφή -δυναμοποιημένη- που η όρμηση, δηλ. η κινητοποίηση του ανοσοποιητικού μηχανισμού μέσω της ελάχιστης δόσης τοξικού παράγοντα ξεκινά εκμηδενίζοντας παράλληλα την όποια βλαπτικότητα της ουσίας όταν αυτή είναι σε υλική μορφή.

Τα ομοιοπαθητικά φάρμακα προέρχονται απ’ το φυτικό, ζωικό, ορυκτό περιβάλλον αλλά και από χημικές ενώσεις. Τα ομοιοπαθητικά φάρμακα στα οποία έχουν γίνει επαρκή provings και έχουν χρησιμοποιηθεί με επιτυχία σε άπειρους ασθενείς σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης είναι περίπου 2000, καλύπτοντας από λίγες έως εκατοντάδες περιπτώσεις το καθένα. Πάνω σ’ αυτά έχουν προστεθεί και άλλα χιλιάδες νέα ομοιοπαθητικά.

& αν υπάρξει αντίδραση μετά τη λήψη του ομοιοπαθητικού, γιατί συμβαίνει αυτό;

Η κλασική ομοιοπαθητική στηρίζεται στο ένα και απλό ΌΜΟΙΟ με την ασθένεια φάρμακο, στην κατάλληλη με την ασθένεια δυναμοποίηση και στην ελάχιστη δυνατή ποσότητα (Hahnemann, §275, 5th ed).

Η αλόγιστη κατανάλωση ομοιοπαθητικών φαρμάκων είναι αυτή που μπορεί να προκαλέσει σοβαρές αντιδράσεις, όταν αυτά λαμβάνονται α) σε ποσότητα - συχνότητα (μεγαλύτερης της αναγκαίας), β) σε δυναμοποίηση δυσανάλογη της ασθένειας, γ) σε μείγμα ή ταυτόχρονα με άλλα δυναμοποιημένα ομοιοπαθητικά φάρμακα. Αν κάτι από τα βασικά παραπάνω στοιχεία καταργείται -πόσο μάλλον όλα μαζί-, τότε ο οργανισμός, ανάλογα με την ευαισθησία του, μπορεί και να «αντιδράσει» (Hahnemann, §246, §276 6th ed.).

Όμως ακόμα και κατά τη διάρκεια της προσεκτικά επιλεγμένης ομοιοπαθητικής θεραπείας είναι αναμενόμενο ότι θα αναδυθούν συμπτώματα που προσομοιάζουν στην αρρώστια από την οποία πάσχει κάποι@ μετά τη λήψη του φαρμάκου (Hahnemann S., §279, 5th ed.) και αυτό δείχνει ότι η θεραπεία έχει ξεκινήσει, ακολουθώντας τους “Θεραπευτικούς νόμους του Hering”, π.χ. συμπτώματα προς τα έξω (εξανθήματα, εκκρίσεις) που έχουμε «καταπιέσει» στο παρελθόν, (π.χ. μέσω «ομοιοπαθητικής πολυφαρμακίας», συμβατικών φαρμάκων ή μέσω επέμβασης-εγχείρησης).

Η ομοιοπαθητική δρα ξεδιπλώνοντας τα διάφορα στρώματα της ασθένειας σταδιακά, ξεκινώντας από το πιο πρόσφατο. Ο/η ασθενής μπορεί να διαχειριστεί αυτό που βγαίνει κατά της διάρκεια της θεραπείας, καθώς ο πόνος είναι σημαντικά πιο αμβλυμένος και η διάθεση έχει αλλάξει προς το καλύτερο.

Η εικόνα της ομοιοπαθητικής στον σύγχρονο κόσμο

Η ομοιοπαθητική, στον σημερινό ειδικά κόσμο, έχει πολύ περισσότερους πολέμιους απ’ ότι φίλους. Το προσωπικό συμφέρον μπαίνει πρώτο στην λίστα των αναγκαιοτήτων, ενώ το όραμα για έναν καλύτερο κόσμο έχει ξεφτίσει. Όποια/ος δεν βλέπει τα αίσχη κατά της ανθρωπότητας και κατά του πλανήτη, δεν έχει σχέση με την ομοιοπαθητική. Όποια/ος όμως, δεν ακολουθεί ό,τι επιβάλλεται στα καλά καθούμενα ως απαραίτητο, χωρίς να επαληθεύεται επιστημονικά ή λογικά ότι ισχύει, δεν έχει να χάσει τίποτα, τουναντίον, κατά πάσα πιθανότητα θα κερδίσει πίσω την υγεία σε όποιο επίπεδο αυτή έχει διασαλευτεί (διανοητικό, σωματικό, ψυχολογικό).

Η «θυσία» που χρειάζεται να κάνει κάποιος είναι να δοκιμάσει αυτό το «επικίνδυνο» ή «αλαφροϊσκιωτο» θεραπευτικό «τέχνασμα» που έχει κατά τα άλλα αποδεδειγμένα θεραπεύσει εκατομμύρια ανθρώπους τα τελευταία 200 χρόνια.